Vrijdag 26 augustus, onder een flauw zonnetje ontwaakt een nat Ada’s hoeve. Op zich dus een heel normale natte Hollandse dag.

Tot onze rust aan het eind van de ochtend verstoord werd door een Duitse kampeerder (leider ) die op Laarmanshoek stond. Hij melde dat er een meisje van zijn groep achterover van een pionierwerkstuk gevallen was. Van ongeveer 1,4 meter hoog viel ze op haar rug en hoofd. De Duitse leider wist me te melden dat hij de ambulance al gebeld had en dat het meisje direct onderaan de kleine afgang lag bij de weg op Laarmanshoek. Marianne en ik (Erik) zouden de ambulance opvangen en deze naar de juiste plek leiden. We besloten niet het terrein op te gaan i.v.m. de modder en de goede bereikbaarheid vanaf de weg.

De ambulance kwam aan bij de boerderij van uit de richting Ommen, ik sprong achterin om de weg wijzen. Aangekomen bij Laarmanshoek troffen we een jong meisje (jaar of 8) aan, ze lag op een matje, huilde en had zichtbaar pijn en pakte naar haar rug. Na een klein onderzoekje werd ze verteld dat ze stil moest blijven liggen, om eventueel nek of rug letsel niet te verergeren. De verpleeg kundige bleef bij het slachtoffer samen met een paar stafleden van het slachtoffertje. Marianne maakte wat werkruimte en wees met zachte hand de grote hoeveelheid kijkend kinderen naar achteren. Het meisje werd op de wervelplak gelegd, nekkraag om, blokken langs het hoofd en ingespind. Daarna het hellinkje op en op de draagbaar. Samen met een staflid zou ze voor wat foto,s naar het ziekenhuis van Zwolle gaan. Laten we hopen dat het goed afloopt.

Inmiddels was een voordetachement aangekomen van een groep die op 2de leiders veld zou komen. Het gras daar stondnogal hoog, dus snel op de zitmaaier. Toen ik aan het laatste stukje begon (het kampvuurkuiltje) betrok de lucht. Dus maaide ik snel 2de leidersveld af en ging op de terugweg. Binnen 10 minuten leek het of het nacht werd. De hemel opende zich en het water kwam met bakken uit de lucht. Snel reed ik de zit maaier weer het magazijn in.Goed en wel zitten we aan tafel, komt er iemand aanrennen. Als een verzopen kat in sport broek en t-shirt en blote voeten. Totaal buiten adem en in snel Duits deed hij zijn verhaal. Het kwam erop neer dat ze 2 Nederlandse kinderen hadden gered uit de Vecht. Hun kano was omgeslagen door paniek aan boord door het noodweer. Maar nog erger; er was nog een kind en een vader zoek. Uitgaand van het ergste hebben we nu 2 drenkelingen.

112 werd op de hoogte gebracht en alle kampstaf gewaarschuwd. Er werd groot alarm geslagen door de hulpdiensten. Als eerste kwam een politiewagen aan. De kampstaf ving de hulpverleners op, om ze naar Gouden Pijl te leiden. Kort na de politie, kwam de brandweer Ommen met een hulpverleningsvoertuig met bootje er op. Intussen hadden we goed nieuws gekregen, de vermiste vader en dochter zaten in een andere kano en waren al herenigt met de 2 drenkelingen. De drenkelingen waren ok. Ze hadden het koud en hadden een klein schaafwondje op de voet. Maar het circus met de blauwe lampen was nog niet klaar.
Het bleek dat de ambulance naar de verkeerde kant van het terrein was gegaan en dat hij nu vast zat in de blubber bij de afrit van Gulden Roede. Zij hebben de brandweer benaderd en deze heeft het 4X4 bosblusvoertuig gestuurd om de ambulance vlot te trekken. Maar ook deze kwam vast te zitten bij het oprijden van Gulden Roede. Dus even optellend : 3 politiewagens , 2 brandweerwagens en 2 ambulances. We vonden dat wel genoeg feestverlichting op het terrein dus hebben we de 2 duikploegen die van uit Zwolle en omgeving onderweg waren maar afbesteld.

Intussen bekommerde de ambulance zich om één van de redders, hij had tijdens de redding op iets scherps gestaan (schelp of glas ) en had een behoorlijk flinke jaap in zijn voet (meer dan 5 cm). Deze jongen is later op eigen gelegenheid naar de eerste hulp gegaan om er 3 hechtingen in te krijgen, en een paar krukken.
De drenkelingen waren lopend naar het stafhuis gebracht. Die met de schaafwond werd door de hulpverleners met de auto naar het stafhuis gereden. De moeder van het drenkelingengezinnetje was intussen ook aangekomen op de receptie en kon haar kroost weer in de armen sluiten. We hebben de drenkelingen een warme douche en wat warms te drinken aangeboden in het stafhuis en moeders had droge kleding bij zich. Inmiddels had Jack goed werk verricht met de trekker en het 4X4 bosblusvoertuig en de ambulance op Gulden Roede weer op droge grond gebracht. Langzaam begon de rust weer terug te keren op Ada’s Hoeve.

Na dat alle auto’s het terrein verlaten hadden en wij als staf even gingen zitten om nog wat na praten werd idee geboren om een oorkonde te maken. We regelden mooi papier, een lijstje en met een paar badges er onder werd het een mooie oorkonde. Deze zijn we met de hele kampstaf gaan aanbieden aan de Duitse groep die op snelle en heldhaftige wijze drenkelingen hadden gered uit de Vecht.Van de hele operatie op het terrein zijn geen foto’s omdat we allen te druk waren met de hulpverlening. Van het uitreiken van de oorkonde hebben we wel foto’s gemaakt maar die zijn digitaal niet meer leesbaar. Sorry.

(Erik Dekkers - kampstaf)